De diaspora spreekt

Soms wordt er ook naar onze kijk op een oplossing gevraagd. In ons moederland heeft men nog nooit van de man gehoord, maar met een beetje aan uitleg zou men ongetwijfeld de standaardriedel presenteren: gooi er een paar lekkere Bonobotopiaanse Snollen tegenaan, en het is binnen de kortste keren weer vrede, want dan heeft die Poetin wel wat beters te doen. Wij van de diaspora weten wel beter.

Geloof me: tegen dergelijke mannen wordt met enige regelmaat een paar lekkere Bonobotopiaanse Snollen aangegooid, en het helpt niet. Sterker nog, het gaat lang niet altijd goed – ik heb dat uit directe hand op kunnen tekenen.

Bonobotopia mag dan een klein eiland zijn waarvan de exacte locatie niet eens publiekelijk bekend is, toch speelt ons eiland een belangrijke rol op het wereldtoneel. Bij het geopolitieke schaakspel der wereldmachten lopen de spanningen vaak flink op, en dat is precies waar onze rol komt kijken: Bonobotopia biedt de nodige ontspanning aan de wereldleiders.

Bevalt die ontspanning, dan komt het ook regelmatig voor dat er mokkes vanuit ons eiland verscheept worden naar standplaatsen op de rest van de wereld. Zo is uiteindelijk de Bonobotopiaanse diaspora ontstaan: afgeschreven mokkes, die vanwege de beslotenheid niet terug naar hun eigen eiland konden, en die in de marge van de samenleving proberen te overleven. Vanwege onze levensaard hebben wij, de diaspora, vele wereldleiders tot de intimi mogen rekenen, zowel de opsmuk-leiders, als de echte leiders – menig illuminati-lid is ondergedompeld geweest in onze diaspora. Dit speelt uiteraard allemaal achter gesloten deuren; onze eigen bevolking weet dat net zo min als de bevolking van de rest van de wereld.

Terug naar Poetin.

Ik ken het gelukkig niet uit eigen ervaring; zelf ben ik op vrij jonge leeftijd naar een eiland in de Caraiben verscheept, en in al die jaren die ik daar doorbracht behoorde Vladi niet tot de intimi. Ik heb bij mijn latere rondzwervingen vele van de diaspora ontmoet en gesproken; enkele van hen verkeerden in de onplezierige omstandigheden dat ze Vladimir inderdaad wel tot de initimi konden rekenen. Het genoegen daarbij lag onverdeeld bij Vladimir, en niet bij de diaspora-mokkes. Omdat dit een “nette” column is die in Smuikenlandse media gelezen wordt, zal ik u de details besparen, maar er werd onder de leden der diaspora met angst en ontzag over hem gesproken. Een deel van de aanwezige mokkes is er niet zonder huidscheuren vanaf gekomen is, om het voorzichtig uit te drukken.

Daarom een advies: als Vladi zegt dat hij elke sanctie als een oorlogsverklaring beschouwt: neem het serieus. En als Vladi zegt dat de rest van de wereld er voor moet waken zich er mee te bemoeien, want anders…, hou dan ter dege rekening met dat want anders, want als Vladi ergens mee dreigt, vind hij het zeer teleurstellend als hij de daad niet bij het woord kan voegen. Is er geen reden om het dreigement uit te voeren,dan gaat hij naar die reden op zoek.

Vladi verstaat geen scherts. En Vladi oogt misschien koelbloedig, ik heb vanuit de eerste hand dat de man heel gespannen is. En wrokkig. En paranoide. En gewelddadig. En een geweten heeft ook nog niemand hem op kunnen betrappen.

Ik voor mij probeer zo spoedig mogelijk terug te keren naar mijn eiland, hoewel dat officieel niet mogelijk is. En als dat niet lukt, dan op z’n minst naar een afgelegen deel van de wereld waar je er wat minder direct bovenop zit. En ik raad elke lezer aan hetzelfde te doen nu het nog kan. Kies wel een tropisch gebied, want die klimaatopwarming kon ook wel eens abrupt tot een einde komen. U bent gewaarschuwd.