Driedag 3 diëber 202 BT
Recentelijk werd er, bij de ophef die de publicatie van mijn boek veroorzaakte, gesuggereerd dat het eiland Bonobotopia onderdeel is van de Trobriand-eilanden bij Papua-Nieuw-Guinea. Als ex-bewoner kan ik u verzekeren: dat is niet het geval. Bonobotopia ligt veel afgelegener, en of het daar in de buurt ligt of niet kan ik niks over loslaten.
Wel zijn er inderdaad opvallende overeenkomsten tussen Bonobotopia en de Trobriands voor wat betreft de seksuele mores. De Trobriands genieten een zekere mate van bekendheid in de Westerse wereld doordat er veel anthropologische studies gedaan zijn naar de oorspronkelijke inwoners. De vrije seksuele moraal is een belangrijk onderdeel van die studies.
Op Bonobotopia gaat het verhaal de ronde dat Ouwe Gilles de Trobriands heeft bezocht op zijn 700 dagen durende zeereis alvoor hij en z'n Genoten op Bonobotopia landden. Ouwe Gilles zou de inspiratie voor zijn ideeen over de inrichting van Bonobotopia opgedaan hebben op deze eilanden. Of Ouwe Gilles daadwerkelijk de Trobriands heeft aangedaan op zijn reis weten we niet; zoals bekend heeft Ouwe Gilles direct na aankomst op Bonobotopia zijn schip verbrand, en daarmee ook alle scheepslogboeken, omdat hij een streep door het verleden wilde zetten en niets achter wilde laten dat een bron zouden kunnen worden voor heldenverering. Verhalen over de reis zijn er dus alleen uit mondelinge overlevering.
Een van die mondeling overgeleverde verhalen luidt, dat Ouwe Gilles een locale stamleider op een eiland vertelde dat de Westerse man gewoonlijk zijn vrouw pas voor het eerst naakt zag op de huwelijksnacht, en vaak zelfs dan nog niet eens. Naar verluid barstte de man in een bulderend gelach uit, in opperste verbazing over zoveel malligheid en domheid.
Veel gewoonten die op Bonobotopia voorkomen zien we inderdaad ook op de Trobriands. Zoals daar zijn: de afwezigheid van een officieel huwelijk met ceremonie, en het feit dat kinderen al op relatief jonge leeftijd bezig zijn met seksspelletjes, en daarin ook volop door ouders en omgeving gestimuleerd worden.
Wat andere aspecten betreft verschillen de Trobriands van Bonobotopia. Zo is het op de Trobriands gebruikelijk dat jongens en meisjes vanaf ongeveer 12 tot 14 jaar opgroeien in verschillende vrijgezellenhuizen, ten einde gerotzooi binnen het gezin tussen broer en zus te voorkomen. Op Bonobotopia wordt dit meer aan de wijsheid van het individu overgelaten en vindt men het niet nodig om daar nou op voorhand zulk soort drastische maatregelen om te nemen. Bovendien is het Bonobotopia gebruikelijk dan jongens heel lang bij hun moeder in het ouderlijk huis blijven wonen.
Wat betreft elementen die in het spel der liefde gebruikt worden, vertonen Bonobotopia en de Trobriands opvallende overeenkomsten. Zo wordt er niet veel waarde gehecht aan (tong)zoenen - volgens de Trobriand-bewoners een "rather insipid and silly form of amusement". Bonobotopianen zitten wat dit betreft ergens tussen Westerlingen en Trobriand-inwoners in.
Ook de meer ruigere vormen van liefhebben komen op beide plekken veel voor: wimpers afbijten, tot bloedens toe krabben en bijten, zuigen, haartrekken en stevig wrijven, het zijn allemaal elementen in het minnespel die zowel op de Trobriands en op Bonobotopia veelvuldig voorkomen. In het boek ondergaat hoofdpersoon Ane dergelijke behandelingen dan ook met enige regelmaat.
Reactie plaatsen
Reacties